Aalbessen en Aardbeiensoep ruiken naar zomertijd

'Ga even bessen plukken Ju,' zei mijn moeder toen we nog op Allardsoog woonden. 'Doe maar enkel de rode. Al plukkend snoepte ik van de iets minder zure, maar beetje wild smakende zwarte bessen van de struiken die naast de rode bessen struiken groeidedn. Nadat ik een vergiet vol had met trosjes, waste ik ze zorgvuldig onder de pomp. Daarna gaf mijn moeder me een diep bord en een fork en mocht is ze afrissen. Het water loopt me in de mond wanneer ik er aan denk. Een schep suiker er over heen gesprinkeld, en na het eten stonden de rode aalbesjes in een bad van hun eigen jus. Heerlijk over de yogurt of gele custard vla.

Dat ik allergisch was voor aardbeien moeten mijn ouders destijds al geweten hebben, maar ze wilden me de rode vruchten die in onze voortuin rijpten niet onzeggen. 
Aardbeiensoep was een geliefd dessert, op het smulweb staat een recept waar witte wijn voor gebruikt wordt, wij deden het zonder. Met of zonder alcohol, ook dit doet me het water in de mond lopen, maar ook denken aan de enorme galbulten die mijn armen en benen ontsierden. 
Als volwassene krijg ik jeukende uitslag van aardbeien in iedere vorm en hoedanigheid rond mijn ogen. De geur alleen al lijkt een reactie te veroorzaken. Maar kijken naar deze prent kan geen kwaad.

Deze tekst by Judith van Praag is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Kafka-esk Verre Familie van Praag

Het is de geboortedag van Frans Kafka. 

Omslag van The City of K.

Op deze dag in 1983, zijn 100ste geboortedag, bezocht ik Kafka's graf in Praag. Ik wist welke bus ik moest nemen, maar niet waar ik uit zou moeten stappen. Iedereen, inclusief de buschauffeur keken me niet begrijpend aan.

Uiteindelijk nam een vrouw van rond de dertig me bij de arm, en zei in haperend Engels dat het tijd was om uit te stappen, en dat ze me de weg zou wijzen. Toen we in de buitenwijk op de stoep stonden legde ze uit dat het laten blijken van interesse in Kafka mensen in Praag gevaarlijk kon lijken. Zij was fotografe, en was er op uitgestuurd foto's te maken van de speciale bijeenkomst op de begraafplaats.

Tot mijn verbazing hadden zich inderdaad een flink aantal mensen rond het graf van de schrijver geschaard. Een van hen, een Brit die zei rabbijn te zijn, deed academisch onderzoek naar Kafka. Hij was door de overheid van een wagen met chauffeur voorzien. 'Zo houden ze in de gaten waar ik ga, en wat ik doe.'

Hij nodigde me uit om met hen mee terug te rijden naar de stad, en we gebruikten de door de Joodse gemeente aangeboden lunch, in het door mij reeds eerder bezochte gemeenschapshuis, om de hoek van de ruim 500 jaar oude synagoge. De soep was weer dun, de kool te gaar, het vlees, als het er al was, herinner ik me niet. De Brit nodigde me uit om de volgende dag, na een lunch bij een veel beter restaurant, met hem mee te gaan naar Theresiënstadt.

Zo gezegd zo gedaan, ik stak de volgende dag tegen het lunchuur de rivier over, en volgde de stijle weg van keien die naar het burchtwijkplein leidt. De Brit en zijn chauffeur zaten pontificaal aan een tafeltje op het terras van een chique restaurant tegenover de burcht op me te wachten. Onder het genot van wat zonder twijfel de beste maaltijd was die ik ooit in Praag had genoten, leerden wij drieën elkaar beter kennen. De chauffeur bleek een schrijver te zijn, die zich gedeist hield, maar 'ondergronds' aktief was. De Brit legde me uit dat niet iedere 'rabbinical scholar' een gemeente hoefde te hebben. Ik vertelde hen dat mijn achternaam 'from Prague' betekende en dat ik op zoek was naar mijn 'roots'.

Gasoven - Foto Mark Talisman

Eenmaal aangekomen in Theresiënstadt zag ik kans op mijn eentje rond te lopen, ik miste daardoor de rondleiding die de chauffeur gaf, maar wilde de gelegenheid hebben alles grondig in me op te nemen. De verlaten stad met echte huizen, en het nabije concentratiekamp maakte een onuitwisbare indruk. Bij het zien van gasovens raakte ik in verwarring, ik dacht dat er geen gaskamers waren in Theresiënstadt? Dat klopte, maar mensen gingen bij bosjes dood van honger en uitputting.  Vandaar de crematoria and de met gas gestookte ovens.

Op de weinige bezoekers na was de stad spookachtig uitgestorven. Uiteindelijk was het toch een museum van Hitler's kunsten. Ik was misselijk van wat ik had gezien, en het leek me smakeloos om souvenirs te kopen van de vrouw die in het informatiewinkeltje werkte.

De Brit leek minder aangeslagen dan ik. 'sAvonds na het diner in het restaurant van zijn hotel, waar hij me voor had uigenodigd omdat ik elders toch niets goeds te eten zou kunnen krijgen, stelde hij voor dat we een wandelingetje zouden gaan maken. Geen gek idee, vond ik. Hij wilde zich even verkleden, en haalde me over om niet in de lobby te wachten, maar mee te gaan naar zijn kamer, waar hij probeerde me aan te randen. Ik sloeg hem van mij af, en vertrok daarop meteen, woest op mezelf, en op hem. Ik heb hem nooit meer gezien en ben zijn naam met opzet vergeten.

Mijn onlangs overleden neef Julien van Praag ontdekte tijdens genealogisch onderzoek dat wij heel verre familie zijn van Frans Kafka. Dat verklaart veel.

Deze tekst by Judith van Praag is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Vuurwerk is Gevaarlijk - Wapens Dodelijk

Space Needle Fireworks

Op 4 juli, in de Verenigde Staten vaak 'The Fourth' genoemd, wordt Independence Day gevierd ter herinnering aan 4 juli 1776, de dag dat de Amerika's onafhankelijk werden verklaard van het moederland, Engeland.

Een paar dagen voorafgaand aan deze feestdag, die in heel Amerika —en ook daarbuiten door expats— grootscheeps wordt gevierd, wordt door burgers al hier en daar (illegaal) vuurwerk afgeschoten.

Terwijl wij zelf nog wel willen denken dat het sporadisch knallen afkomstig is van de schietbaan waar de politie oefent, een aantal kilometers van ons huis, onze hond geeft onmiddellijk aan dat het om iets veel griezeligers gaat. Ze spits haar oren, legt ze vervolgens in de nek, en sluipt met ontkrulde staart tussen de benen door de kamer, op zoek naar een schuilplaats.

Zaterdagavond laat hoorden we regelmatig geknal, en ik had al een bedje voor Moka onder het bureau gemaakt, vanwaaruit ze me met angstige ogen in de gaten hield. Tijdens het tandenpoetsen hoorde ik schoten, maar mijn man hield het op vuurwerk. Later, nadat we naar bed waren gegaan, werden we alle drie tegelijkertijd wakker door een opeenvolging van sirenes. Dat geluid te horen is niet ongebruikelijk, de brandweer trekt er vaak op uit, zelfs wanneer #911 is gebeld vanwege een hartaanval of een beroerte, of lelijke val staat de brandweer eerder voor de deur dan een ambulance. Maar deze keer hield het wel heel lang aan, een opeenvolging van allerlei sirenes, die van verder leken te komen dan de uit de kazerne vertrekkende brandweerwagen.

Mijn man mompelde iets over brand, of ongeluk, en sliep verder, maar daar de sirenes door raasden van 1:30 - 2:15 uur, bleven de hond en ik alert.

Uiteindelijk ben ik opgestaan, heb een kop thee gemaakt en ben in de woonkamer op de bank gaan zitten met De schapen en de bokken van Kristien Hemmerechts op schoot, en de hond naast me. Nog steeds hoorden we af en toe sirenes.

Nieuwsgierig naar wat er aan de hand kon zijn, en ook wat ongerust, raadpleegde ik de berichtjes op Twitter.

Niemand uit onze buurt had gereageerd, maar de Twitteraar voor het West Seattle blog (wat ik volg omdat we eerder in WS woonden) wist al dat er onraad was, zo'n 16 km van zijn huis.


Volgens hem was het een enorme opkomst van hulptroepen, zijn scanner liet zien dat er alleen al 5 Medic units op uit waren getrokken, en groot aantal politiewagens. Blijkbaar was er was iets heel erg fout gegaan op een eindexamen feest.

Zondagmorgen rond 8.34 uur deed KOMO tv verslag over wat een onduidelijke situatie bleef. We zouden nog tot maandagochtend moeten wachten om in The Seattle Times te lezen dat er vijf mensen gewond waren geraakt en een 21-jarige-vrouw overleden aan de gevolgen van een schotwond in haar onderbuik. Iemand zou in de lucht geschoten hebben, waarna paniek ontstond en anderen gingen schieten.

Het idee dat mensen gewapend naar een eindexamenfeest gaan is toch van de gekke? Wat was er in hemelsnaam gebeurd?

Wordt er in de V.S. sterke drank, of zelfs wijn of bier geschonken dan moeten feestgangers aantonen dat ze de gerechtigde leeftijd hebben bereikt om te mogen drinken. In principe wordt aan iedereen gevraagd een identiteitsbewijs te tonen. Om aan die eis te voldoen, maar ook om ongewenste elementen (lees: gang members) buiten de deur en tuin te houden, had de gastheer (vader van de organisator van het feest) mensen ingehuurd. Die 'bouncers' gingen echter weg voor het feest ten einde kwam. Leden van een 'gang' die eerder toegang geweigerd waren, maar blijkbaar voor het huis rondhingen, zouden gereageerd hebben op het horen van een 'firecracker'. Denkend dat er op ze geschoten werd zouden ze zelf zijn gaan schieten. Dat is het verhaal op het moment.
Ai-ai-ai.
Maandagavond verscheen een goede vriend van het overleden meisje op tv, hij hield zich groot tijdens zijn tirade, maar hield het niet droog. De vader van de jonge vrouw hadden ze nog niet weten te bereiken, die zat op een boot ergens op het water van Puget Sound of misschien wel verder.

Er is een enorme hoeveelheid hulzen(±30) gevonden door de politie, ongeveer zoals je de restanten van vuurwerk vindt de dag na een feest.

Vuurwerk kan mensen verwonden en maakt dieren bang. Vuurwapens zijn dodelijk.

Deze tekst by Judith van Praag is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.