Wat me opvalt is dat verlies, verdriet en rouw sinds mijn vertrek in 1994 een zoveel meer bespreekbaar onderwerp is geworden.
Nog steeds zijn het de ervaringsdeskundigen die hun verhaal delen, maar meer en meer zijn het beroeps schrijvers of mensen werkzaam in de media, zoals P.F. Thomèse, Marieke Poelmann en Daan Westerink die daar bijna dagelijks toe bijdragen.
Zoekend naar een taal voor rouw en verdriet deelde de literator Thomése het verlies van zijn dochtertje Isa in de literaire uitgave
Schaduwkind (2013). Ook een volgend boek,
De onderwaterzwemmer (april 2015) zal over rouw, en het verwerken van verlies gaan.
Journaliste
Marieke Poelman beschrijft in haar boek
Alles om jullie heen is er nog het verlies van ouders bij de vliegtuigramp van 2010 in Tripoli. Voor een
nrc.next serie interviewde ze jonge mensen die hun ouders hebben verloren, waaronder overlevenden van de MH17 vliegtuigramp.
Het verlies van haar moeder op jonge leeftijd gaf uiteindelijk een speciale draai aan de carrière van onderzoeksjournalist en rouwdeskundige
Daan Westerink. Haar boek
Verder zonder jou (zie mijn eerdere
recensie) is een belangrijk verzameldocument met verhalen van en voor jongeren.
Ieder van hen is het gezicht van een club waar weinigen zonder persoonlijke reden lid van zullen willen worden.
Ze zijn herkenbaar, mensen zoals jij en ik, die verdriet om verlies in het nieuws brengen. Dankzij hen wordt het rouwproces toegankelijker voor een groter publiek, en daarmee zijn alle rouwenden geholpen.
Er is sprake van een ommekeer waar ik twintig jaar geleden op hoopte, rouw is uit 't verdomhoekje gehaald.
Deze tekst by
Judith van Praag is licensed under a
Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten