Leuchttur1917 en Moleskine -1997 vertrouwen op ons handschrift

Gokken op de toekomst van het handschrift.
'Notitieboeken in het digitale tijdperk, hoe kan een drukkerij daar nu geld mee verdienen?' Luidt de ankeiler van het Writersplaza op Facebook voor een blogpost over ja, opschrijfboekjes.

Ra-ra-ra wie doet dat nu, en waarom in dit e-tijdperk? 
Nou, dat is niet zo moeilijk toch? Er wordt nog genoeg met de hand geschreven. Neem bijvoorbeeld het begrip 'automatisch schrift' —het opschrijven van dat wat in het onderbewustzijn leeft, een methode die niet alleen maar door mediums gebruikt wordt die opdrachten, of berichten van overledenen op papier zetten— zoiets vereist dat de hand op het papier blijft liggen, de pen het papier niet verlaat tot de allerlaatste zucht, het allerlaatste woord op het papier staat. Een vloed van bijkans onstuitbare gedachten, neergepend zonder te stoppen.

Er vooral wel been in zien, en met de stroom meeschrijven.

Cheap Note Books ©Judith van Praag

Vergelijk het ietwat mysterieuze automatisch schrift met het meer algemeen geaccepteerde opschrijven van ochtendgedachten zonder de pen van het papier te lichten. Dit is vooral populair geworden dankzij Natalie Goldberg's Writing Down the Bones, oftewel 'bevrijdend schrijven', wat op zich gewoon een navolging is van wat de Surrealisten, en Dadaïsten zo'n 100 jaar geleden deden.

Lang voor Julia Cameron in haar boek The Artist's Way hamerde op het schrijven van 'morning pages', lang voor de opkomst van boeken over 'Flow', werden bladzijden, na bladzijden volgepend. Er is wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Of, nee, dat is niet waar, electronische notities he©en voor sommigen de plaats ingenomen van het handschrift.

Tikken of duimen, het blijft handwerk en hoofdzaak.
Zelf heb ik menig notitieboek gevuld, hele periodes vasthoudend aan een bepaalde uitgave, maar sinds een jaar of tien kan ik vanwege overbelasting van mijn rechterarm enkel nog typen. Heel sporadisch maak ik nog wel eens wat notities in een boekje, maar dat is met pijn. En als ik dan al geen laptop bij me mocht hebben, duimen gaat me goed af op mijn ifoneke.

Moleskin1997 versus Leuchttur1917
Vorig jaar kregen een collega en ik na afloop van een diner met CEO's van het Duitse bedrijf ProSiebenSat.1 ter herinnering aan hun bezoek een Moleskin notitieboek, de naam van hun bedrijf gestanst op het kaft.

Typisch, denk ik nu, dat ze hun relatiegeschenken niet afnamen van Leuchttur1917, een Duits bedrijf, dat, niet in navolging van Moleskin —want eigenlijk al 80 jaar langer bestaand— maar misschien dankzij hun jongere concurent wel met hernieuwde moed bouwend aan een toekomst waarin het schrijven met de hand een grote rol blijft spelen.


Deze tekst by Judith van Praag is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.