Familiaire Verrassing in de Laatste Zeven Maanden van Anne Frank

Deze documentaire uit 1988, waarmee producent  Willy Lindwer een Emmy Award won, werd in 2011 opnieuw op de Nederlandse televisie vertoond. Ooit zag ik in een flits tijdens het zappen in Nederland een programma over Joodse vrouwen in het Verzet, en dat een van de vrouwen die ook voor deze documentaire geinterviewd werd, mijn moeders naam had gebruikt.
Waarom ik destijds niet achterhaald heb om welk programma het ging weet ik niet. Waarschijnlijk had ik geen programmagids, misschien was ik te onthutst er bij stil te staan dat ik dat kon doen. Wel weet ik dat ik het, de eerstvolgende keer dat ik mijn moeder zag, aan haar vertelde.
     "Nou, zo zie je maar," zei ze op een heel zelfingenomen manier, terwijl ze met de pose die ze aannam duidelijk maakte dat ik van haar geen cent wijzer zou worden.

Vanavond zit ik ver van Nederland en dankzij Uitzendinggemist.nl naar een documentaire te kijken waarvan ik dacht dat die in 2011 is gemaakt, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. 
Joodse vrouwen, tijdgenoten van Anne Frank, die de Tweede Wereldoorlog, en de kampen hebben overleefd, doen hun verhaal. Plotseling zie ik mijn moeders naam, en handtekening. Ik stop de video, ga een stukje terug, maak een 'screen shot'.


Ronnie Goldstein-van Cleef die er niet zo Joods uitzag kon Verzetswerk doen. En gebruikte mijn moeders naam, en persoonsbewijs of paspoort. Het ontbrekend stukje van de puzzle, waar ik al jaren mee bezig ben.

En nu kom ik er achter dat het verhaal van mevrouw Goldstein in 2005 is opgetekend door Saar M. Roelofs, en ik heb haar boek d.m.v. 'inter library loans' besteld bij de Library of Congress. Wie weet vind ik op die manier uit hoe het zat met dat identiteitsbewijs. Waarschijnlijk gewoon vervalst door het clubje Verzetsmensen in Den Haag. Hoe dan ook heb ik daar weer zelf een verhaal over in petto, dat je kunt lezen wanneer mijn boek uit komt.

Het gekke is dat ik een klein stukje van die documentaire heel lang geleden al heb gezien, of misschien was het in een ander programma. En destijds heb ik dat aan mijn moeder verteld, dat een Joodse vrouw onder haar naam werkte. 'Zo zie je maar,' ze keek me met haar armen over elkaar geslagen hoogst vergenoegd aan, dat was alles.

Deze tekst by Judith van Praag is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.